சில நாட்களுக்கு முன்பு, ஒரு புதிய புத்தகம் எனது மேஜைக்கு வந்தது. The Monk Without Frontiers – Reminiscences of Swami Ranganathananda (எல்லைகளற்ற துறவி – ஸ்வாமி ரங்கநாதானதர் பற்றிய நினைவலைகள்). இது ராமகிருஷ்ண இயக்கத்தின் சமீப வெளியீடு. ஸ்வாமி ரங்கநாதானந்தர் அவதரித்து நூறாண்டுகள் (2008) ஆகிவிட்டதை நினைவுகூறும் பொருட்டு வெளியிடப்பட்டுள்ளது

ஆரம்பத்தில் இந்த கீதை உபன்னியாசத்திற்கு வந்த பார்வையாளர்களின் எண்ணிக்கை மிகச் சிறியது – ஐம்பதிலிருந்து நூறுவரை இருப்பார்கள். ஆனால், இந்த எண்ணிக்கை வாரா வாரம் அதிகரித்துக்கொண்டே போய் ஆயிரத்தை எட்டியது ! ஆசிரமமானது முஸ்லீம்கள் அதிகம் வாழும் பகுதியில் இருந்ததால், சில முஸ்லீம்களும் உபன்னியாசத்தைக் கேட்க வர ஆரம்பித்தனர். வந்தவர்களில் கிறுத்துவர்களும், கராச்சியின் முன்னாள் மேயராக இருந்த நஸர்வஞ்சி மேத்தா போன்ற பார்சிகளும் இருந்தனர். ஆசிரமமானது தன்னார்வத்தோடு சமூக சேவை செய்பவர்களினாலான தேன்கூடாக மாறியது, அதில் நானும் என் பங்கைச் செய்தேன்.

கராச்சியில் சுவாமிஜியின் உரைகேட்கும் கூட்டத்தினர்

நான்கு தொகுதிகளாக ஸ்வாமிஜி எழுதிய பகவத்கீதையின் சுருக்கமான பதிப்பை சமீபத்தில் கவனிக்க நேர்ந்தது. கீதையின் அழகும் ஆற்றலும் (The Charm and Power of Gita) என்ற தலைப்புக் கொண்ட இந்த புத்தகத்தில், கீதையை சம்பிரதாயமான பார்வையோடு அணுகுவதற்கும், மனிதரை உருவாக்குவதும், தேசத்தைக் கட்டமைப்பதும் (man-making and nation-building) என்று விவேகானந்தர் அறிவித்த பார்வையோடு அணுகுவதற்குமுள்ள வித்தியாசத்தை ஸ்வாமிஜி விளக்குகிறார். “கடந்த காலங்களில் கீதையை மக்கள் ஒரு சமய ஆச்சாரத்திற்காகவோ அல்லது கொஞ்சம் மன நிம்மதி பெறுவதற்காகவோ வாசித்து வந்தனர். இந்த புத்தகம் முழுக்க முழுக்க நடைமுறை உபயோகத்திற்கானது என்பதை நாம் உணர்ந்துகொள்ளவே இல்லை. நாம் மட்டும் புரிந்துகொண்டிருந்தால் ஆயிரம் ஆண்டுகளாக தொடர்ந்து நடந்த படையெடுப்புகளோ, நமக்குள் நடக்கும் ஜாதிப் பிரச்சினைகளோ, பிரபுத்துவ கொடூரங்களோ, பிரம்மாண்டமான ஏழ்மையோ ஏற்பட்டிருக்காது. நாம் கீதைக்கு முக்கியத்துவமே தரவில்லை; ஆனால், இப்போது தரவேண்டிய கட்டாயம் நமக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது. மானுட கண்ணியத்தை, சுதந்திரத்தை, சமவாய்ப்பை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு வளம்சார்ந்த சமூகத்தை உருவாக்குவதற்கு நமக்கு ஒரு தத்துவம் தேவைப்படுகிறது. இப்படிப்பட்ட ஒரு பார்வையை, இந்த நடைமுறை அணுகுமுறையை கீதைக்கு இந்த நவீன உலகில் முதன்முதலில் அளித்தவர் ஸ்வாமி விவேகானந்தரே.”

சுவாஜியின் இந்த உரையிலிருந்து ஒரு பகுதி : நன்றி – ஜடாயு வலைத்தளம்

“தெய்வ அவதாரங்களில் ஒருவர் என்று இந்துக்கள் கண்டுணர்ந்து போற்றத் தகுந்த பல அம்சங்கள் ஏசு கிறிஸ்துவின் வாழ்விலும், உபதேசங்களிலும் உள்ளன. அவரது வாழ்வு இனிமையும், மென்மையும், துயரமும், சோகமும் இழைந்து ஆன்மீகத்தால் நிரம்பியது. ஆனால், இந்துக்களாகிய நமக்கு அவரது முடிவு என்பது ஒரு சோகம், அவ்வளவு தான். ஆன்மிகம் ததும்பும் அழகுணர்ச்சி எதுவும் அதில் இல்லை. நமது தெய்வ அவதாரங்களான ஸ்ரீராமன், ஸ்ரீகிருஷ்ணன் இவர்களது வாழ்க்கை முடிவுகளும் பெரும் சோகம் ததும்பியதாகவே இருந்தன. ஆனால் அந்த முடிவுகள் மீது நாம் சமயத்தைக் கட்டமைக்கவில்லை. இந்த மரணங்களை இயற்கை நியதியாக ஏற்றுக்கொண்டு அவர்களது வாழ்வின் அற்புதமான தருணங்களின் மீதே நம் சமயம் கட்டப் பட்டிருக்கிறது. ஏசு என்பவர் சிலுவையில் அறையப் படாமலே இருந்தாலும், அவரது வாழ்வும், உபதேசமும் இந்துக்களுக்குப் பிரியமானதாகவே இருக்கும். ஆனால் கிறிஸ்தவ மதத்திற்கும், மேற்குலகிற்கும், இந்த சிலுவையில் அறைதல் என்ற துன்பியல் நிகழ்வு இல்லாமல், “ரத்தம் தோய்ந்த” தியாகம் இல்லாமல், ஏசுவின் வாழ்க்கை சாதாரணமானதாகவும், சக்தியற்றதாகவுமே தோற்றமளிக்கிறது. கிரேக்க துன்பியல் காவியங்களின் மரபில் தோய்ந்த மேற்குலகம் கிறிஸ்தவத்திற்கு இந்தத் தன்மை அளித்தது போலும்! ஆனால் இந்து மனத்திற்கோ வாழ்வு முழுவதும், உலகம் முழுவதுமே பிரபஞ்ச வடிவிலான இறைவனின் தெய்வ லீலை என்பதாகவே தோன்றுகிறது”.

ஸ்வாமி ரங்கநாதானந்தர் கேரளாவில் உள்ள திரிசூரில் 1908ல் அவதரித்தார் என்பதை நான் படித்தபோது, அவர் பிறந்த ஊர் காலடிக்கு மிக அருகில்தானே இருக்கிறது என்பது மனதில் தோன்றியது. ஸ்வாமி ரங்கநாதானந்தர், தற்காலத்திற்கான ஆதிசங்கரர் என்றே நான் எண்ணுகிறேன். மாபெரும் துறவியும், ஞானக்கடலுமான ஆதிசங்கரர் பகவத்கீதை, உபநிஷதங்கள், புராணங்கள் போன்ற வைதீக நூல்களுக்கே உரித்தான சிக்கலான தத்துவ தரிசனங்களுக்கு மிகத் தெளிவான விளக்கங்களை அளித்தார். அவருக்குச் சில நூற்றாண்டுகளுக்குப் பின் ஸ்வாமி ரங்கநாதானந்தரும் தனது முன்னோடியின் அசாதாரண பண்புகளோடும், குணங்களோடும் தோன்றினார். எல்லா வகைகளிலும் ஸ்வாமி ரங்கநாதானந்தர் ஆதிசங்கரரை ஒத்தவரே.